Ressam Şiiri - Güllü Koç

Ressam değilim ben,
Hiçte anlamam resimden.
Otururken boş boş,
Çizmek geldi içimden.
Daldırdım fırçamı boyaya,
Yemyeşil bir gökyüzü,
Sonra masmavi yeryüzü.
Denizler toprak rengi,
Topraklar deniz.
Volkan denizde patladı,
Tusunami karada.
Kurbağalar çıktı dağa.
Yerde süründü kuşlar,
Gökyüzünü sardı yılanlar.
Benim resmim değil mi bu?
Ayaklar oldu baş,
Başlar oldu ayak.
Şimdi ne mi olacak?
Fırtına koptu kopacak.
İnsanlar oldu kedi köpek,
Tavuk fare ve böcek.
Tabiî ki insanlarda…
Yer değişecek.
Tavuktan insan, insan tavuğa
Yem verecek.
Kediden insan,insandan kediyi,
Evinde besleyecek.
Şimdi sıkı durun!
Böcekten insan,insandan böceği
Ezecek.
Ama yanıldınız.
Böcekten insan bize ders verecek.
Tam sanmışken ezdi ezecek,
Ayağını kaldırdı böcek.
Bilmedin insan olmanın değerini,
Bağışlıyorum seni.
İnsan olmak için erdem gerek.