Reşo Şiiri - Cuma Gezici

Yook Reşo yok,

Sen sevemen deme, vallahi yanlışsın,

Severim...

Adını bile bilmediğim,

Hele bir çıkıp gelsin,

Hele bir namlusundan çıkagelsin gözleri,

Sözünü etsin dağların,

Dağları getirsin yüreğine koyarak.

Bak Reşo,

Ben ozaman nasıl severim...

Yanlışsın Reşo,

Gel etme.

İnsanı sevmedik mi?

Dalı, budağı sevmedik mi?

Özlemedik mi sanırsın?

Dur hele,

Sılada doğan güneş gibi kızarsın bakalım yanakları,

Üşüdüm desin, üşüdüüm,

Sarmaz mı yılanı dahi saran bu kollar, Tutmaz mı pamuk ellerinden,

İnan Reşo,

Vallahi İnan!

Ben ozaman nasıl severim...

Dur hele Reşo,

Sevemen deme,

Görmedin deme,

Hayallerini gördün mü sen?

Düşlerini tuttun mu?

Sevdaya dokundun mu ateşi tutar gibi?

Yandın mı reşo?

Susadın mı?

Bekledin mi sen?

Bekledim ben, bekledim Reşo,

İnan Reşo, kum gibi bekledim.

İnan ki çıkar gelir,

Bak ozaman nasıl severim...

Yüzünü kara çıkarır mıyım be!

Kararır mı bu zindan biz ışıdıkça?

Bildiğin gibi değil dışarısı,

Dışarısı sürpriz dolu,

Duvarı yok lan dışarısının,

Şapkanı atabildiğin kadar uzağa gidebilir,

Çığlık at çığlık, yankılanmaz!

Voltanın sonu yok,

Tespihin lazım olmaz Reşo,

Reşo inan, sevgi dolu.

Sen sevemen deme,

Özgürlük sevilmez mi be!

Vallahi severim, yanlışsın Reşo,

Bak ozaman nasıl severim...

Yanlış tanımışsın beni,

Üzüm çöplüyse,

Armut saplıysa,

ve güneş bin kez doğmuşsa,

Ki ben, hep gölgede kalmışsam,

Yeşermez mi gözler?

Saçlar sırmalanmaz mı?

Umut yiter mi be Reşo,

Çıkar mı canı insan olanın sevmeden,

Yanlışsın Reşo gardaş,

Hele bir tesadüf olsun,

Bak ozaman nasıl severim...

Benim acaip zevklerim vardır Reşo,

Karanlığı aralayıp aydınlatırım sokakları,

Yalnızken bile kalabalıklaşırım,

Tuhaf işler yaparım bilemezsin,

Bu seni güldürür ama;

Görmediğim bir yüz severim.

Öyle deme lan Reşo,

İçinde umut var bunun, umut.

İçim gibi,

Bir dur hele,

Çıkar birgün aydınlığa,

Bak ozaman nasıl severim...

Bu dört duvar,

Aha bu Hasan’ın demli çayı

Aha bu sandık yüreğim,

Aralanır,

Açılır birgün.

Dağlar sümbül kokar,

Güneş;

Yüzüme vurur yüzüme!

Hele,

Hele bir de özgürsem,

Bak ozaman nasıl severim...

Dur hele açılsın demir örgü,

Söz veriyorum;

Köyüme götüreceğim seni,

Anamın elini öpersin,

Bir içli köfteye;

Dört yıl daha yatarım dersin.

Sana uymaz lakin;

Bu sefer rakı değil,

Ayran içersin.

Ova geniş lan Reşo,

Ucu bucağı yok; koşarsın.

İçimiz açılmaz mı?

Vallahi sevgi dolarız sevgi.

Bunun üstüne o acaip dediğin,

Bakarsın çıkar gelir,

Bak ozaman nasıl severim...

Sana şaşıyorum lan Reşo;

Bu soğuk damın,

Bu kara duvarın,

Bu taş yatağın kahrını çektiğin yetmiyormuş gibi,

Bir de beni çekiyorsun.

Oysa sen,

Hiçbirşeyi çekemediğin için burdasın zaten...

Gene “düşünüyorum” diyeceğim ama,

Sen bu kelimeyi duyunca,

Suç işlememden korkuyorsun.

Yanlışsın Reşo,

Oysa herşeye rağmen,

Ben neden korkmuyorum bunu yapmakla biliyormusun?

İçinde umut var Reşo, umut.

Biliyorum Reşo, çaresi yok,

Çıkıp gelecek,

Bak ozaman nasıl severim...

Sen uyuklamaya başladın reşo,

Yorgun demokrat oldun,

Dinlen.

Bir gece de bana güvenmeden ört be üstünü,

Bir kez daha ölçeyim ben,

Şu uzunluğunu yıllardır ölçtüğüm damın üstünü.

Bir sabah,

Son kez uyanırız elbet bu zindanda,

Gör ozaman Reşo

Umudu da,

Dağları da,

Yaşamayı da,

Çıkıp geleni de,

Sevemen deme!

Bak ozaman Reşo

Bak!

Nasıl severim...

Cuma Gezici