Resmiyet Konuşması Şiiri - Dılovan Çakmak

İşte bu, küf tutmuş şerefimin, pekte parlak yansımayan aynası.
Yaz tutmuş teninin sıcaklığında açan, yasemin kokulu bahara.
Avazımında artık çıkmadığı kadar, yağmurum kalemimin sesine.
Ölümsüz bir iskemlede oturan, yaşlı bir ayazım.
Çivi bile çakmazım artık, süzülen kuş tüyüne.
Selamsız bir yokuşum,
Alaturka bir maviye soyunmuş, griyim.
Deliyim!
Dumanında kaybolmuş bir girdabın,
Teninde açan, sessizliğinin bir ürünüyüm.
Mayhoş esen bir rüzgarın,
Savurduğu bir yelkenim,
Haklıyım!
Ve bu durum, hayalist bir yapının taş parçası olarak kalmayacak.
Çünkü insan, “gülerken” mahvolmuş duygularının, kırık aynasını suratına tutar!
Şimdi ise gerçeklik algısının, uçurum kenarından atlamaya yelteniyorum
Umarım, hiç güne ölürüz...