Resmine sığındım Şiiri - Hekim Coşkun

hafızam da resmin
sevdiğini bildiğim çiseleyen yağmura doğru yürüdüm
hava soğuk
yürüdüm uçsuz bucaksız denize doğru
yağmur yüzümü yıkıyor
gelme diyordu rüzgar
inadım inat yürüdüm yağmura doğru
bir ara dopdolu öfkeme,
yağmurla karışık dolu yağdı
neyse ki sığındığım resmin ıslanmamıştı
yagmur neyse de;
doludan korunmam gerekiyordu
bir sığınakta sevgiliyi bekler gibiydim
yağmur devam edecek dolu bitecekti.
biliyorum; sen karıda seversin her şey beyaz olur diye
ama hava çok soğudu biliyor musun?
senden çok ben üşüdüm
şimdi resmin üşümesin diye
hafızamdaki en derin çekmeceye koydum
sen üşüme, ben senin yerine yaşarım yalnızlığı
bak bir ara durur gibi oldu yağmur
ve hatta baktım gökyüzüne
gözlerime yaş geldi.
bir tek sen vardın;
her üşüdüğümde seni tükettim içimde
bazen öfke duyduğum, sinir olduğum,
ve hatta sarılmak için uzattığım avuçlarım yaş doluydu.
yinede dop dolu birkaç saat yaşadım
ısınmak için sığındığım yüreğin
yüreğimde atıyordu.
birazdan hava kararacak.
biliyorsun;
hiç kimsenin olmadığı saatlerde de yalnızdım
sen de çok oluyorsun ama!
birden çoksun içimde.
biraz yer ver yalnızlığıma
özgür bıraktığım düşüncelerim;
sadece ısınmak istiyordu.
bir umutla ulaşmak için gittiğim yolu bitirmiş
ve geri dönüyordum
mutluydum.
resmin hafızama yoldaş
bense tüm dış etkenlerden koruduğum resmine sarılarak
ve gururla dönüş yolundaydım
hiç kimseyi umursamadan…