Resmedilmeyen Yalnızlık Şiiri - Gürbüz Kaya

Melek yüzlü acı;
Gölgesinin gölgesi ruhuna işlemiş,
Acıların mutluluk yumağı.
Harmanlanmış ihtiras rüzgarlarıyla,
Kendine kefen hazırlamış.
Her acıda mutluluğu bulmuş
Huzura hasret hayat bahçesinde...
Gecenin karanlığını ruhunda hissederek,
Bulutların beyazlığıyla günahlarını örtmüş...
Belki günah bakiresi ama,
Yeşeren ağaçları meyvesini azaplara bırakmış.
her yönü çığlıklar orkestrasına yol,
ihtişamlı bir müzikal.
Ya kalbinden dökülen kar taneleri,
allara bürünmüş renk cümbüşü sadeliğindeki mesajlar.
Ruhunu temizleyen aldığı nefes değil,
sadece sevdiklerinden yollanmış hüzün demetleri.

keşfedilmediyse neye yarar ki!
en geniş coğrafyaların ahenkli mutluluk pınarları.
Ruhuna hitab edilmediyse sevgi sözcükleri,
Yalancı yağmurlarla ıslanarak
Geçer mi hüzün keder!
Bir de sevdiklerinden ayrılığın özlemi...
Vuslatı beklerken yaşam kıyısında,
Hep eziyet ve cefa aynı adresten.
Anlamlandıramadığı kelimeleri mimarı olduysa benliğinin,
Yinede cesur bir kişilik çizilebilir mi kendine,
en usta ressamın fırçasından olsa bile çizgiler.
Yada her fırçalanmış tualde görebilirmiyiz,
anlık duygularımızı, kalbimize gittiği yolda.
Işığımız olabilir mi kişiliğimiz?

Sade bir pencereden sesleniyorum;
taş duvarlara karşı,
hislenmemiş topluluklardan esinlenerek...
İcazetsiz gibi görünsede,
herşeyin hükmü verilmiş aslında.
Belki de bir pencereden deil
bir tualden, bir bahçeden...
Bilinir mi! fakat hayal edilebilir yaşanacaklar,
bir tuale vurulmuş fırça darbelerinden...