Resimdeki Diyar Şiiri - Ali Havan

Gün yeni uyanırken eski heybemi çattım
Sokakta birkaç kedi uzaktan horoz sesi
Yürüdüm saatlerce tozu dumana kattım
Yolumun uğrak yeri eski bir köy kahvesi

Çırak elinde demlik ne bir kaygı ne tasa
Tezgâhın üzerinde belli belirsiz isim
Tam köşede kirlenmiş eski bir tahta masa
Duvarda ipi gevşek eğreti durur resim

Daldı bir an gözlerim resmin içine düştüm
Sıyrıldım mihnetinden dünya telaşesinden
Nazlı güllere konan kekliklerle ötüştüm
Mahur besteler yaptım dallarda kuş sesinden

Köşede isli ocak yanıyor usul usul
Kedim sobaya yakın kıvrılmış uyumakta
Cızırtılı radyonun yayını alelusul
Birbirine dolanır günlerim bir yumakta

Karanlıklar ışığı gölgeleyen bir perde
Yıldızlar gökyüzünün sinesindeki inci
Gönlümü tenhalara vereceğim bu yerde
Yer ile gök paylaşır içimdeki sevinci

Gökyüzünde ay dede gülümserken sessizce
Yüreğimde salladım kapı açtım uykuya
Ninniden hamak yaptım yıldızlara her gece
Sonsuzluk şarkısını içimde duya duya

Bayırlara yayılmış rengârenk çiçeklerin
Nihayetsiz yeşillik nehirden ufka kadar
Sevinci kat kat artar o an neşeyle yerin
Kınalanmış koyunlar çıngıraklı yılanlar

Evin önünde nehir denizi özler gibi
Hasretini kuşanmış döne döne akmakta
Sanki büyük bir sırrı herkesten saklar gibi
Endişeli gözlerle bana doğru bakmakta

Taşlarını yosunlar kaplamış eski kuyu
Kolu kırılmış gibi pas tutmuş zincirleri
Sarnıç taşımaz artık hayata küsmüş suyu
Durgun sular seyreder yıldızlı fecirleri

Yeşillikler içine papatyalar renk katar
Kuzular çimenleri arşınlıyor gün boyu
Yabancı bir gölgeye bekçim kaşını çatar
Çitlerin arasında korur nazlı şebboyu

Yağmur camları okşar süzülür ince ince
Huzur kaynayan suda birkaç satır kitapta
Meçhul bir yolculuğa ayaklanırken gece
Yer ile gök harmanlar sonsuzluğu bir kapta

Yükselir gökyüzüne bahardaki sultanlar
Ağaçlarımda heybet her dal buluta değer
Bir yaz boyu semada güneşle yarışanlar
Nihayet kış gelince tüm yaprağını döker

Her mevsim dönüşünde beni alır düşünce
Harman yükü taşınır ambardan içeriye
Dağlara sis çökünce toprağa çiğ düşünce
Tabiat kucak açar kar ile zemheriye

Dışarda sulu sepken bir rahmet fırtınası
Rüzgârın şiddetinden ağaçlar titremekte
Güngörmez süt kuzular yarım kalır kınası
Anasının dizinde günü bekler merekte

Sevda yürür dağlara gecikse de her yazın
Hayat yeniden başlar toprağa su değince
Papatyalar raks eder gölgesinde beyazın
Amansız fırtınalar güneşe baş eğince

Kaç yıl yaşadım bilmem böyle sessiz sedasız
Hayallerimi yıktı omzuma dokunan el
Terk eyledim kahveyi sinirlenip vedasız
Bir resmin büyüsünü yaşarken böyle güzel
Ya rüya bitmeseydi ya da geleydi ecel
İstanbul/2018
(Kuşatılmış Yalnızlık 2021)