Resimdeki aşk Şiiri - İsmail Kocakaplan 2

o resim
köşe başındakı o resim
inanılmaz güzel bekıyordu
gülümsüyordu bir fotografcının
tozlu camekanından
bir bahane arıyordum
o gözleri bir daha görmek için
kim bilir hangi sokakta oturuyordu?
bir rüyamıydı yoksa gercekmiydi
böyle biri vermıydı gercekten
firuze bakışlarıyla beni böyle pervene eden
yaşım 16 di
bulutler ayaklarımdan süzülüyordu
sanki bir hayal ülesinde yaşıyordum
deli duygularım dinmek bilmiyordu
sanki benim aşkım
köşe başındaki fotografcının tozlu camekanındaki
o resmin esrarlı yüzüydü
durmadan gülümsüyordu
sanki yüregimi yerinden sökecekti

bilmiyorum nekadar sürdügünü bu gel gitlerim
ve kac kez ayakkabımı bagladım fotografcının önünde
o gözleri biraz daha fazla görebilirim diye
bir türlü konuşamıyordum fotografçıyla
neydi bu kimdi hayalmi yoksa gercekmiydi?
bir gün yine aynı taktik
sinsizce ayakkabımı baglıyordum
başımı kaldırdıgımda fotografcı baş ucumdaydı
bir an panikledim
hızlı adımlarla kaçmaya başladım
bir dakika bakarmısın dedi
buyrun dedim
tebessümlü bir yüzle bana bakıyordu
biraz konuşa bilirmiyiz
başımı sallayıp içeri girdim
sanki suçluymuş gibi yere bakıyordum
camakandan o resmi cıkardı
çok güzel dimi dedi
evet dedim
su resimde seni etkileyen şey ne?
gözleri dedim
onunla tanışmak istermisin
yavaşça başımı salladım
bir adres verdi
onu bu adreste bulabilirsin dedi
teşekkür edip koşarak eve gittim
içim içime sıgmıyordu
sabırsızlıkla cumartesi gününü bekledim
aldıgım harclıkları biriktiriyordum
nasıl olsa pazar olacak
ve ben o yeşil gözlerle tanışacaktım
o gün bir başka heyecanlıydım
saclarımı taradım
bana en cok yakışan siyah kazagımı giydim
bir demet ciçek aldım
fotografçının dedigine göre
bu adreste beni bekliyormuş
eee bekletmeye gelmez
atladım eminönü üsküdar vapuruna
sora sora bir evin önüne geldim
kapıyı tıkladım
kapıtı yaslı bir kadın actı
teyzecim şu adresi aradım burası galiba
evet dedi
siz kocamın bahsettigi kücük bey olmalısınız
bende sni bekliyordum
beni içeri davet etti
evde o gözlere ayit sayısız resim vardı
ama kendisi yoktu
yaşlı kadın karşıma oturdu
herhelde annasiydi
elimdeki çiçekleri uzattım
buyrun dedim
o an anladımki bu kadın görmüyordu
bana çiçekmi getirdin dedi
şey aslında elif adında bir beyan için geldim
kadın gülümsedi
o benim dedi
bu aşk için bir kaç mevsim gec kalmışsın delikanlı
şaşırdım ne yapacagımı bilmiyordum
hızlıca koşmaya başladım
durmadan aglıyordum
ve aradan aylar geçti
bir daha o fotgrafcının önünden geçtigimi bilmem
şimdi anladımki sevmek için ya erken
yada gec kalabiliyormuş insan; hayat duragında