Dudakların,
Birleştiği yerdi ayrı yolların;
Kalbin,
Karıştığı yerdi toza dumanın;
Ve ellerin,
Sihiriydi Aborjinlerin;
Kapının eşiğinde,
Sardığında beni karanlığın...
Karanlığa sakladım ben de ümitlerimi
Aydınlık ele vermesin istedim bizi;
Geç kalınmış bir yolculuk bizimkisi,
Öyle ya;
Kim dinlemek ister bahaneleri?
Sonra ellerin öptü tenimi,
Dokundu dudakların dudaklarıma,
Nefesin doldu bakışıma,
Bir duru su gibiydin,
Karanlığımda...
Yüzüm gülüyordu,
Hüzün gidiyordu; yolcu yolunda,
Çizilmeyen bir resim değildi artık mutluluk;
Sen bana dolandığında...
Ve çizdim seni ruhuma...
Çiğdem YılmazKayıt Tarihi : 16.2.2009 19:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Her seferinde durman için dua ettiğim yerde durdun, Bu kadar mı kalbin temiz? Ya da bu kadar mı aynı içimiz?
TÜM YORUMLAR (6)