Ufalanırken gökler yürğimde,senli günlerin çoşkusu durgunlaşıyor içimde.yokluğundan olsa gerek bu durgunluk.Gelmeyişinden olsa gerek...
Griliniğini bıraktın ellerime.sen giderken renklerimi aldın.maviyi,sarıyı,kırmızıyı,yeşili.şehrin gürültüsünü bırakıp sensiz suskunluklara terkettin.gittin işte...
bu yüzden olsa gerek durgunluklarım,anlamsızlıklarım,renksizliğim...
Fotoğraf albümünü açıyorum akşamları.belki eski renklerimden giyinirim diye.belki yaralarımı sararım belki kanayan yanlarımı....
Hatıralarımda kalan tek renk giydiğin(giderken) kırmızı palton.anlıyorum kışmış...palto giydiğine göre.Ne güzel yakışıyordu renkler sana...giysiler içinde sen olunca...
Akşamları beklerdim seni.Penceremin önünden gecersin diye.Şaşırırdım! insanlar neden siyah ve beyaz giyinmiş diye...
şimdi anlıyorum...
ellerini bir tutsam ölsem
böyle uzak uzak seslenmese
ben bir şehre geldiğim vakit
o başka bir şehre gitmese
otelleri bomboş bulmasam
