Renksiz Çiçekler Şiiri - Neslihan Kösoğlu

Özlemin yazdırıyor bu satırları
Öyle özlemişim ki seni
Sen gidince içimdeki bütün sesler dindi
Artık çatışmıyorum kimseyle
Kapısına yığılacağım bir yürek yok artık yanımda;
O her çatışma sonrasında...

Yokluğun bestelettiriyor ne de olsa hasret türkülerini
Bunca zaman elimin kalemi reddedişi bundanmış
Ah yokluğun yok mu?
Beni delirten bu hüzün! ...

İçimde hiçbir çiçeğin rengi yok şu an
Aslında hiçbir şey yok içimde senden başka
Sensiz hangi çiçeği kokladım ki ben?
Bir gün döneceksin diye renksiz çiçekler saklıyorum içimde,seninle renklenecek.
Kokuları kilitliyorum,sen yokken hiçbir çiçeğe dadanmasınlar diye...

Kim bilir kaç satır birikti içimde!
Kaç satırı kalemin ucuna gömdüm kim bilir?
Senin okumayacağın,senin sindirmeyeceğin kelimelerle niye cümle kurayım ki?
Niye yürekleri dağlayayım?
Bunları mı niye yazıyorum?
Bunlar gömemediklerim..
Bir gün dönüp sindireceğini biliyorum...

Dışarıya çıkıyorum..
Çıkarken paspası düzeltiyorum,dönersen karşılama olsun diye...
Gün ışığına her çıkışımda seni de çıkarıyorum içimde
Belki hatırlarsın diye kafa bulduğumuz sokakları
Gün ışığı utanıyor renginden...
Eve her dönüşümde bir heyecan fırtınası kaplıyor içimi
Her seferinde kapıyı sen gelmişsindir diye açıyorum ey Dost! ...
Ve her seferinde duvarları yalnız bulduğumda,
Paspası ters çeviriyorum senden başkasını karşılamasın diye...

Aynaya her bakışımda sana da gösteriyorum aynadaki beni
Belki görüp anlarsın sensizliğimi ve dönersin diye...
Görmemekte ısrar ettiğini görünce görmezlikten geliyorum...

Yine sensizliği uğurluyorum bu pencereden
Sensiz bakmak gelmiyor içimden sonbahar sinen sokaklara
Hiçbir yaprağın renksizliğinin bir anlamı yok
Her yağmur öksüz
Tek ağlayan benim bu yağmur ortasında yokluğuna
Yağmuru utandırmak geliyor içimden
Sensiz ağlayamıyorum
Gel artık...
Üşüyorum...