Renkli Çarşı Şiiri - Ünal Çağabey

ben mem oluyordum sen zin
ben hava oluyordum sen rüzgar
bir gündoğumuyla birlikte
savuruyordun arşın tepesine
nice seherlerin yelini izlerken
seherin küskün olduğunu
kaçtığını,kaçmak istediğini
bana söylüyordun..

sen arıyordun ben kaçıyordum
aslında kaçmak değildi benim ki
yalnızlığın ateşinde boğulmak
kalabalıkta yalnız olmak
sevdiğim şeylerdi benim
birde kimseye hissettirmeden
bir köşede bazen ağlamak..

Nazım'ı severim ben
hemde zamanın kabul etmeyeceği kadar
bir özgürlüktür o, bir abide
duydun belki bir mektup yazmıştı bana
içinde nice güzel harfler olan
el örgüsüyle dokuduğu
ve şimdi ben gitmeye hazırken
geliyor bana hızırın koştuğu gibi..

kimse duymasın beni
kimse işitmesin söylediklerimi
seni sevdiğimi de bilmesinler
yetmez mi onlara ölü çocuklar
sulasınlar bahçelerini kanlarıyla
gözyaşlarıyla bütün tarihi yazsınlar,
kimse duymasın beni
seni sevdiğimi kimse bilmesin..

dirilse de gün doğumuyla babalar ve çocuklar
işte görüyorum,gözlerimin önünde duruyor
bütün gerçekler durmadan ağlıyor
sesin önündeki yıldız ayla vedalaşmadan,
vedalaşmadan kaçıp gidiyor..

bilirsin ben ancak dalgaları hayallerle aşarım
sonu yoktur bu öfkenin zamana karşı
dudaklarımla dövüşsemde hep kardeştir
yumruklarıyla sevişen renkli çarşı...

Ünal Çağabey
08/01/2009 Ş.urfa