Renkli Buluttur Düşlerim

af dilemek neye yarar
kendimi affetmeyi beceremedikten sonra
başkalarının seni affetmesi neye yarar
bu şehir böyle soğuk
böyle kuytu
böyle düzenbaz iken
masum olmanın kime ne yararı var
şehir yalnızlığı son sesi ile haykırırken
kulak tıkamak
görmezlikten gelmek neye yarar

yüreğimin yandığına aldırmayın
seneler sonra patlayan dağlar kadar şiddetli oluşundan korkmayın
öyle bekledim ki öyle sakladım ki içimi
istif istif kül bulutudur
yalnız kendim yanarım ateşi ile
yalnız kendim korkarım dehşeti ile

şimdi gidesim geliyor buralardan
bavulumda çocukken giydiğim kırmızı rugan papuçlar
saçlarımı topladığım uğur böcekli tokalarım
bir de kırmızı bir elma şekeri
gök en kırmızısını giydiği anda gök güneşe kavuşmadan gitmeli burdan
karanlık cam parçalarına basmalı ayaklarım
içimin tüm büyümüşlüğünü almalı akan kanım
anamdan doğduğum kadar çocuk ve cahil kalmalıyım
hal böyleyken gittiğim hiçbir yer mutlu edemez beni
annem ardımdan al bir mendil sallamalı
babam evden gelinliğim ile çıkıyormuşum gibi kırmızı kuşağımı bağlamalı
gitmek en güzel anlamın yüklenir
benimse ardımda kalanlar için vicdanım küllenir

böyle düşler kurduğuma aldanmayın
bilirim ki gidişin böylesi yoktur
tüm çocuklar gibidir tüşlerim
hepsi farklı renkler giyinmiş birer buluttur