Renkler Şiiri - Vefa Altınsoy

Pencereyi örtmüştüm, kapılar kapalı
Çok olmadı koltuğa uzanıp, yatalı

Dinlediklerimi canlandırdım gözümde
Yeniden daldım spikerin her sözünde

Bir şiir okundu lise talebesinden
Tabiat sevgisini söyledi gönülden

Talebe bahsederken, hayat veren renkten
Yeşili düşünüp, sevinmiştim yürekten

Çamların tepesine yağsa da beyaz kar
Muhteşem tabiatta her şeyde yeşil var

Temizliğin, huzurun sembolü yeşilim
Renkler içinde ençok seni sevmişim

Denizin koyu, göklerin açık mavisi
Söyle bakalım sence güzeli hangisi

Mavidir rengi heybetin ve enginlerin
Tasalanırsın mavideyse sevdiklerin

Mavi ve yeşil, güzel tabiatın rengi
Gecenin karası olamaz onun dengi

İnsan korkar veya ürperir karanlıktan
Sığınır bir şeye mutlaka yanlızlıktan

Kapkara karanlıktır, soğuktur geceler
Sevmez hiç kimse uyuyup, gündüzü bekler

Namus, korku, dehşet, vahşet hep kırmızıda
Acılar dinmez, suçlular hapis yatsa da

Düşündüğüm vakitler hariç, bayrağımızı
Sevemedim bir türlü kanlı kırmızıyı

Gözümün önüne gelen, koyu kırmızı
Kim aldı yeşil rengimi, bulun arsızı

Ocak 1999