Renkler Şiiri - Emre Altun

Süzülür ışık penceremden içeri,
Renklendirir, hem kalbimden içeriyi,
Hem evrenin her yerini,
Renkler karanlığın ortasında tutunmanın sebebi.

Güneş gözlerini kapayınca,
Nankör ay, güneş gidince ortaya çıkınca,
İnsanlar rüya görmek için sıraya girince,
Kaybolur evrenin tüm sevinci.

Güneş doğudan doğar.
Nankör ay hemen kaçar.
Tabiat sevgilisiyle buluşur.
İşte o zaman can hayat bulur.

Olmayınca renkler gözlerimin ucunda,
Tiyatroda perde kapanmiş gibi,
O karanlıkta beklemek, ölümmüş gibi,
Ta ki yeşillik açinca ağaç dallarında.

Renkler,
Her sabah güneşin hediyesi bize.
Karanlik tam boğacakken hayat, umut getirir bize,
Renkler.