Renkler Şiiri - Arif Emrah Toyoğlu

kime niyet kime kısmet akşamüstülerinden
sarıyı kim daha çok sever
en çok nesilden nesile başıboş
belki tahammül edilmeyecek bir renk
müzisyen, ferah zatı muhteremliğini
saygın, otoban müşterilerine
ve balık dahil mürekkebin siyah
sonra maviye 'si' vuran bamtelinde eskitirdi
şarkılar belki pembe gün yağmurlarını
saydam beyaz ve bilakis arzu göklerdedir kahverengisini
henüz bir aciliyet kadar kibirli sahifesine dokundurmadı
lakin güneş önceden batar
ve kırmızıyı ilk tutan, bütün cevherini yutkunmaktan
ağacı meyve yapan elmayı yeşile boyardı
sonra eflatun girerdi araya
ve hummalı heybet, en azından renksizdi ama
çokluktan parça parça kararırdı
bana kalsa tabiatı andıran bu lüks
kıyafetinde nede olsa elalı bir bozkırı barındıramaz
ilk gelen derlerya hani
turuncu boyalı hüsran
hezimet bir ışımayı en geç sabah
en taze gün doğmadan aydınlatırdı
haritaya baksan görülmez iklim
kuşaktan kuşağa bir nevi yıl geçer
asırlar öncesinden beri bulut kaplardı
yoksa yağmur yağarken ağlayan en çok renk
varını yoğunu sahte
ama sanallığını
gökkuşağına adardı
belki herşey simsiyahtı elbet
fakat
siyah enson gözler açılıncaya kadar siyahtı...