Rengi soldu sevdanın Şiiri - Orhan Özçelik

Rengi soldu sevdanın,
Her yanı kırık dökük içinde.
Bir bir gözden kayboluyor güzellikler,
Gözümde eriyor güzellikler,sadelikler.

Heyecanı değil miydi sevdanın,
Sadeliği ve sadakat bağları.
Gözünden sakındığın,kıskandığın,
Değer verdiğin o umutların,
Gördüğün düşleri hayıra yormanın,
Yarına yapılacak işlerin başlangıcı,
Geleceğimizin ilk adımı değil miydi,
Bir anlamı değil miydi duyguların.

Başladığı yerde kalıyor oysa,
Belki başlamadı,ama öyle anlaşılıyor.
Sen başladı dersin,başlatmışsın,
Bütün dünyanı onun üstüne kurmuşsun.
Gözlerini hayallerle süslersin,
Umut kapılarını ardına kadar açarsın.
Başladı sende artık dönüşün yok,
Sende yok belki,peki o nerelerde,
Başladı mı senin başladığın yerde.
Bir şeyler indirdi mi yüreğine,
Bir damla sıcaklık koydu mu ellerine,
Sen,kendini gördün mü onun bir yerinde.

Göremezsin,çünkü yoksun,
Hiç bir yerinde adın geçmiyor,anılmıyorsun.
Ne adın dilinde,ne sevdan yüreğinde,
Bir noktan bile konulmamış hiç bir yerinde.
Olmadığını o da biliyor,sen de,
Ama sen hayaller peşinde,belkilerde.
Belkilerden daha ziyade ümitlerde,
Gün gelir sevecek diye düşüncelerde.

Bir şeyler değişti sevda yollarında,
Biz çok gerilerda,yanlış zamanlarda.
Bozuldu bize göre,bildiğimize göre,
Rengi soldu sevdanın.