Rençber Babam Şiiri - İbrahim Perçin

Yıl bindokuzyüz altmış yedide
Köyden göç eylemiş
Şehre babam.
Çokta uzaklara değil;
Zile’den öte,
Turhal’a.
Bende o vakitler,
Gelmiştim sekizine.
Babam:
Her köye gidişinde,
Beni de alırdı terkisine.
Ata yurdunu severdi.
İyi bir rençberdi
Babam.

Köyden göç eyleyen
Diğerleri gibi.
Satmamıştı Tarlasını, bağını.
Uzun zaman
Kendi ekti biçti.
Daha sonra verdi
Ortağa.
Babam:
Toprağı severdi.
Anlardı dilinden.
Babam iyi rençberdi.

Bana:
“Toprağa, sana bakar gibi bakıyorum” derdi.
Ben toprak mıyım derdim?
Hayır.
Sen evlatsın derdi.
Toprağına evladı gibi bağlıydı.
Babam iyi rençberdi.

Babam:
“Toprak Anadır” derdi.
Onu, Ana gibi seveceksin.
İncitmeyeceksin.
Gübresini,
Suyunu,
Sürümünü
Zamanın da yapacaksın.
Bıldır ektiğin tarlayı,
Bu yıl ekmeyeceksin.
Nadasa bırakacaksın.
Dinlensin.
Hep aynı mahsulü
Ekmeyeceksin.
Bıkmayacak aynı yemekten.
Aynen senin gibi.
Bu yıl buğday ektiysen,
Gelecek yıl nohut ekeceksin.
İşte o zaman gör toprağı.
Sen, ona bir dane verirsin.
O, sana on dane verir.
Taşımakla bitiremezsin
Mahsulü.
Babam iyi rençberdi.
Toprağın dilinden anlardı.

Babam:
Severdi toprağını.
Çalışır, çabalar, emek verirdi.
Boş bırakmaz koşardı.
Orak zamanı.
Tırpanla biçmeye başlamadan evveli,
Bayırda, tepede KONCILIK toplardı.
O, onunla AYAKÇIK yapardı.
Ben onu güneşte kurutur
Sakız yapar çiğnerdim.
Babam bir tırpan sallardı.
Değmeyin keyfine.
Ne dağıtırdı.
Ne de sağa, sola bırakırdı.
Deste deste biçerdi.
Kitap gibi dizerdi.
Sanki resim çizerdi.
Babam iyi rençberdi.
Çalışkandı.

Arada, sırada
Verirdi mola.
Otururdu koca ardıcın gölgesine,
Önce soğuk suyunu dikerdi kafasına,
İçerdi kana kana…
Sonra örs ile çekici alırdı eline.
Başlardı nameler içinde
Tırpanını dişlemeye.
Çın... Çın... çınlardı dere tepe.
Tekrar başlardı.
Ekinini biçmeye.
Benim babam iyi rençberdi
Severdi işini.

Babam;
Bir yığın yığardı
Dolam dolam sırım gibi.
Değil yağmur,
Kurşun geçmezdi.
Gelir sarı öküz boynuzlardı.
Bana mısın demezdi.
Bir sapını bile düşüremezdi.
Yığın uzardı da uzardı.
Sanki Babil kulesi.
Babam iyi rençberdi.
İşini iyi yapardı.

Ben;
Su taşırdım eşmeden
Kendisine.
Arada sırada;
Elime de verirdi
Tırpanı.
Başlardım zoglamaya
Sererdim sapları tarlaya.
Nerede babam gibi biçmek?
Başaklar her yerde.
Bana bakar gülerdi.
Dalga geçmek değil de;
Aferin der gibi.
Benim babam iyi rençberdi.
İşini de, beni de çok severdi.

Babam;
Toprağı sevdiği gibi.
Hayvanları da severdi.
Turhal’da
Evimizin yanı başında
Ahırımız vardı.
İçinde inek ile boğa.
Anam;
Her sabah ineği sağar
Süt içirirdi bize.
Öğleye ayranlı çorba,
Yanına yağlı bazlama.
O zaman Turhal
Küçük bir kasaba.
Daha sonra büyüdü oldu ilçe.
Yasakladı hayvancılığı
Belediye.
Babam;
Satmak zorunda kaldı ineğini.
Götürdü mal pazarında;
İneğini sattı.
Görecektiniz babamı;
Dünyası başına yıkıldı.
Öptü iki gözünden ineğinin.
Sonrada alnından.
Helal et hakkını sarıkızım dedi.
Tıpkı ablamı gelin ettiği gibi.
Vedalaştı ineğiyle.
Göz yaşı dökerek peşi sıra.
Teslim etti tacire.
Hiç unutmam o günü.
Mıh gibi çakılı zihnime.
Babam iyi rençberdi.
Hayvanları severdi.

Babamın;
Turhal’da arsası genişti.
Elması, Armudu, Kaysısı, Şeftalisi
Her türden ağacı vardı.
Babam;
Ağaçları da birer canlı sayardı.
Onları kucaklar, okşar, severdi.
Gölgesine oturur;
Konuşur, dertlenirdi.
Hiçbirini lüzumsuz yere kesmezdi.
Domates, biber, patlıcan
Ekerdi çeşit çeşit bostan.
Benim babam iyi rençberdi.
Bağı, bahçeyi, doğayı
Çevresini severdi…

İbrahim Perçin