Remzi öğretmen Şiiri - Abdullah Oral

REMZİ ÖĞRETMEN Yıl 1976

Bir yaz sıcağıydı. Nemli bir hava
Nefes almak güç Karadeniz kıyılarında.

Denizin tuzlu suları Buharlaşmış,
Boğuyor beni Sigaramın dumanıyla

Aldığım nefes, nem ve tuz.
Yapış yapış üstüm başım

Havada kahrolası Bir matem suskunluğu.
Sessizlik sarmıştı kenti birden!

Bir tek motor sesleri bozuyordu sessizliği.

sanki yasa büründü de Gökyüzü.
Sesleri kesildi Martıların
sakin sessiz dalışlar Yapıyorlar,
Denizden mahallenin üstüne doğru
ölüm sessizliğini taşıyor, sanki
mahalleye martılar.

Bir hüzün düşmüşte sanki,
Toz rengi bulutların üstüne.
ürkek, saldırgan,Martılar
Ansızın gelen ölümün Habercisi gibiydi

Ansızın bir ses bir silah sesi,
Ardından bir daha,
Kan kusmaya başladı silahlar
Bilmem kaç kez dokundu tetiğe faşist bilekler.

Elinde iki ekmek ile Giderken evine,
Bir selvi ağacı yıkılır gibi dibinden,
Düşüyordu dizlerinin üstüne
Remzi Öğretmen.

Nasıl düşürürdü kaldırımların üstüne ekmeği.
O ekmekle doyacaktı çocukları.
Binlerce ayak basmış
Nice itler dolanıp durmuştu orada

Gayrı zordur tutunmak bulutlara
Sızılı parmaklarından damlayan kan.
Acıyı taşıyordu doymamış çocuklara.
Direnci yitiren remzi hoca
Birden yıkılıverdi elindeki ekmeklerin üstüne.

Bazen tutkular
Çivilenmiş zamandır,
dirilişe tutsak gözlerde.
Kan kızılı,çocukların doyacağı ekmekler…

Yakındır acıların kıyılarına tutunarak
Yeniden çiçeklenmesi baharın

Gün olur kanla sulanan umut
sevdayla çiçeklenir Karadeniz sahillerinde.

Yaklaştıkça uzaklaşan ellerle
yaklaştıkça büyüyen ufuklara yazılır
kırık sevdaları Remzi öğretmenlerin…….

Ünye 1976 haziran