Reis Şiiri - Ahmet Ergin

Kimisine ekmek oldun, aş oldun
Kimine de umut oldun, iş oldun
Yalnızlık çekene sende eş oldun
İnsanlar nankörmüş gördün mü Reis

Deli yüreklere hemen baş oldun
Ağlayan gözlerde damla yaş oldun
Kirpik oldun, kalem oldun, kaş oldun
İnsanlar nankörmüş gördün mü Reis

Reis yıkılmadın amma yoruldun
Bir damla su için yandın kavruldun
Dost bağında hançer ile vuruldun
İnsanlar nankörmüş gördün mü Reis

Demek ki gelirmiş yazılan başa
Bunlar vefa bilmez, benzerler taşa
Görmedin mi Reis oldular maşa
İnsanlar nankörmüş gördün mü Reis

Unutmadım Bakü’de ki sözünü
Gözümün içine diktin gözünü
Orda biri vardı astı yüzünü
İnsanlar nankörmüş gördün mü Reis

Ecel geldi yolda zehirin attı
Gün akşam olunca bir güneş battı
Bu bir cinayetti seni o sattı
İnsanlar nankörmüş gördün mü Reis

Anlattım rüyamı yine de gittin
Neden gittin bizi perişan ettin
Bir öldün Reisim, bin defa bittin
İnsanlar nankörmüş gördün mü Reis

Böylece bıraktın Ahmedi zorda
Gönüldaş içerde, sende mezarda
Bu şarkı burada bitmez uzarda
İnsanlar nankörmüş gördün mü Reis