Rehberimizsin Ey Hazreti Mevlana

Herkese kucak açtın, Ey Hazreti Mevlana.
Tüm dünya tanır seni, insanlar hayran sana.

Sayısız ruha vurdun, muhabbetin mührünü.
İnsanlığa hizmete adadın, sen ömrünü.

Yüreğinde yer verdin, sayısızca millete.
Bilsen nasıl muhtacız, sendeki bu ülfete.

Bir kardeşlik destanı yazdın büyük ilminle.
Dünya huzur buluyor, senin yüce hilminle.

İnsanlar aradığı sevgiyi sende buldu.
Seni tanıyanlar, hep kapında köle oldu.

Dostluğun ışık gibi yayıldı, bucak bucak.
Kalbin renk ayırmadan herkese oldu, ocak.

Günahkâr kullar bile barınır, otağında.
Çok gönüller ısıttın, sımsıcak kucağında.

Yaratılanı sevdin Yaratandan ötürü.
Nice kalbi fethetti, sendeki bu hoşgörü.

Yürekler buz kesiyor, aranır oldu şefkat.
Ve gözler yanlış yerde, sende aranan rahmet

Taşlaşan yüreklere mehabet suyu koydun.
Düşmanlık kalesini merhametinle oydun.

Kalbinde ne kine yer verdin ne de nefrete.
Nola tut elimizden, susadık bu şefkate.

Senin ikliminde hiç yer yoktur, adâvete.
Bu mantıkla varılır, dünyadaki cennete.

Dağıttın dünyadaki savaş bulutlarını.
Yeşerttin sinelerde barış umutlarını.

Bütün insanlar için büyük acılar çektin.
Dikenleri keserek yerine güller ektin.

“Gel” çağrınla dirildi, ölen onlarca rüya.
Kardeşlikteymiş gerçek huzur, gerisi hülya.

Sen bir güneşsin, sana yönelenler bahtiyar.
Nuruna hasret kaldık, ne olur bizi de sar.

Dergâhında en ulvi noktadır aşkla yanmak.
Bu kıvama gelince mümkündür kalp kazanmak?

Her alem anlar seni muhabbettir lisanın
Sözlerin şiarıdır milyonlarca vicdanın

Ravzanda çiçek açar, akan kanlara inat.
Başka söze ne hacet, işte bu, gerçek sanat.

İzinden ayrılmayız, bizim için rehbersin.
Zira sen, gecemizi gündüz eden fenersin.