Refika uykudaydım...

.

çal beni
bir gün hayatımdan

sevişelim

çayımdan fırtlar çekip
sigarama sen süreyim

günüm kopsun sabahtan

bırakayım kendimi ellerine
ellerin sıcaktır

yanmış dünya
umursanmayacak

sığamadım istanbul’a
köşe bucak buraya sığınmak
hep kaçmak

üşüdüm
düşerim
teldeyim

sesin yeter ölmeye
bir duysam
yarılır yüreğimde ki perde

geç
ışık yerine

refika’ya uykular /*

ellerin gülün dikeni
gözlerin zeytin rengi

kavuşamadım
ölüm geldi

servi boyun
yüreğime değdi

geldim
yer aç bana zeytin gözünde

refika uykudaydım
sığdım nihayet bir yere
şimdi sarıl boynundayım

sana yakalanmak uykularda
ölüm kavuşmakmış birazda

elini uzatsana
yalnızım hala toprakla
toprakta uykuda

refika...

*Uzun zaman önce zeytinci davut’un refika’ya yazdığı
son mektubun özeti. Davut köylüsü başka bir kızla evlenip
istanbul’a gitti.Refika başka bir aşığı yüzünden cinayete
kurban oldu. Bekar refika evli davut’a evlisin deyip
asla çok sevdiği halde gülmedi. İşte ilk karşılaştıkları
günden sonra aşk onlara zehir gibi geldi. Kaderlerini çizip
yollarını ayırdı. Davut’un mektupları daha sonra eskiciye satılan
kitapların sayfaları arasından çıktı. Büyük ihtimal günleriydi.

Çok sevdiği refika için diktiği zeytin ağaçlarından
yola yakın olanına refika adını verip her yaz
memleketine tatile geldiğinde onun gölgesinde serinledi.

O günlerde duyduğuma göre yoldan geçen bir aracın egsoz
patlaması sonucu çıkan sesten korkup kalp krizine yenik düştü dediler.
Şimdi refika gibi servi ağaçları dibinde.. Edremit mezarlığında yatmakta
Mezarları biri birine uzak.. serinlik aynı hala...

27 01 2005 an iç’i şiirleri

.