Refah Kampında Füzeyle vurulan adını bil ...

Seni iki yanında iki sopa takılmış.
Ortasında yeşil bir bez olan o tabutun üstünde gördüm.
İnsanlar koşuyorlardı bir elleri havada..
Sense sanki doyamadığın o dünyaya son kez bakar gibiydin..

Adını bilemedim, yazmadı buradaki gazeteler
Ne önemi var ki çocuktun işte.
Daha 10 yaşındaki bir çocuk…
Bizim burada da çocuklar ölüyor.
Ama füzeyle değil…

Hiç dondurma yedin mi bilmem..
Yada hiç oyuncağın oldu mu?
Kırlarda dolaşıp arkadaşlarınla
Tek kale maç oynadın mı…
Hiç hayal kurdun mu gökyüzüne derin derin bakıp

Ya da….

Bomba sesi duymadığın..
Tahta tüfeğinle oynamadığın…
İki lokmayı kardeşinle paylaşırken..
Ölüm korkusunu…
Evet o 10 yaşındaki yüreğinde ölüm korkusunu
Yaşamadan uyuduğun oldu mu hiç

Artık korkma….
Bak artık öldüremezler seni bir daha…O füzelerle…
Nasılsa öldün...
Artık cennette oynarsın..
Seninle birlikte vurulan arkadaşlarında…

Geride kalanları sakın düşünme..
Anneni, kardeşlerini ve hala yaşıyorsa babanı…
Onlarda kavuşurlar sana en yakın zamanda…

Nasılsa bitmez tanklar..
Nasılsa bitmez füzeler…
Ama biliyorum, seni vuranlar bilmezler..
Ölen sen değilsin..ölen onlar….

Ayhan Öztürk
İstanbul, 21 Mayıs 2004