Refah Şiiri - Talha Özsarı

Toplasan da yığsan dünyadaki bütün bir âhı
Bilmem taşır mı terazi yalnızca refahı
Kadın çocuk evlad-ı hak masumca yanarken
Teneke kafa dünyayı toz pembe sanarken
Dönüyor arzu etrafında dünya dönmüyor
Ortasında çadırların yangın sönmüyor
Gözyaşı üstüne biriken hıçkırık sesleri
Kıpırdatmaya yetmiyor ekabir fesleri
Daha kaç çocuk delil getirmeli canıyla
Küçücük dileğini bıraktığı yanıyla
Titremezse yürekler titretir çocuk arşı
Tüm heybetiyle buz kesilmiş leşlere karşı
Durur da bükmez boynunu eğmez dik başını
Kaldırır zulme karşı mahzun yüzün kaşını
Neşveye gelir bu izzetten duruşa dağlar
Dursa da metin anne yüreğidir hep ağlar
Canından parça yavrusunu yanarken görür
Giderken öte diyara ondan da götürür
O an ki satır satır sözün kadük kaldığı
Özenle bakılmış ümitlerden çaldığı
Ne yapsan da anlamak bu acıyı ne mümkün
Bir kez delindi sonu gelmez gayrı söküğün
Bir hal ki zulüm karanlıkta kulaçlar atar
Önüne aydınlık namına ne varsa katar
Sözler kurudu artık yazın da mühürlendi
Ayağa kalkmaya hakkın gerektir kendi
Hazin ki bulamaz adam fiil-i maksuda
Sanki teklif-i namümkündür yürümek suda
Bir kez olan şey varlığa ispat etti rüştünü
Yarın için umuttur bize şimdinin dünü
Çepeçevre sarmışken ruhları ateş acı
Bekliyoruz gelecektir Rahman'ın kılıcı
Olmaya gerektir takva has kullar Rahman'a
Susuzum demeden içten içe yana yana
Bir el uzanacak acılarmızı soğuran
Simsiyah zulmün ortasına ümit doğuran
Bir gün bitecek bu sahipsiz gurbetlik elbet
Ya Rab bu yetim hüznümüzü coşkuya kalb et

Mayıs 2024, Sivas
Refah saldırısı ertesi.