Reenkarnasyonel Aşk Şiiri - Muhteşem Oksel

Seni uzun zamandan beri tanıyorum,
İkiz ruhum.
Çağlar boyunca,
Hep birlikteydik seninle.
Ben avcılıkla uğraşırdım,
Yontma taş devrinde.
Sen de
Çocuklara bakardın,
O şirin mağaramızda.
Çalıydı çırpıydı yuvamız.
Mağaramıza dayanan
Ayı da olmasa,
Pek mutluyduk birarada.

Baktık,
Birbirimize doyamayınca,
Yine buluştuk,
İlk Çağ Eski Yunanda.
Bu sefer,
Ben Paris'tim,
Truvanın ünlü kralı.
Tanrıçaların yarıştığı
Güzellik yarışmasında,
Hera, zenginlik vaad etmişti bana,
Athena, güç ve zafer.
Afrodit, aşkı ve seni sunmuştu bana.
Tartışmasız ben seni seçtim
Güzel Helena.
Tıpkı şimdi seçtiğim gibi.
Seçtim de pek hayırlı olmadı
Seçimim, Truva adına.
Yerle bir ettiler Truvayı,
Kıskanç Agamennon ve Atina.

Ortaçağda ismin gibiydin,
Şirin mi şirin.
Ah! ne kadar da zordu bir bilsen,
Senin uğruna sallayıp kazma kürek,
Dağların ardından su getirmek.
Su getirdik te ne oldu sanki,
Millet su içti de kana kana,
Zalim baban seni,
Yâr etmemişti bana.

Ve sonunda,
Seni buldum 21nci yüzyılda.
Bu kez ismin olmuş Aydan,
Öncekiler gibi sevgi dolu, candan.
İlk başta hatırlamayınca beni,
Paris'ini,
Ferhat'ını
Yani o mağara adamını,
Az mı çektim sevdirene dek
Adeta göbeğim çatladı.
Yok, bu sefer istemiyorum,
Buruk bir aşk hikayesi olarak,
Tarihe geçmek.
Yetti artık asırlar boyu çektiğim özlem,
Salladığım onca kılıç, kazma ve kürek.
Tek isteğim,
Seni hep yanımda görmek.
Artık ayılar da olmadığına göre,
Evimize dayanan.
Varsın Aydan,
Bu yaşadığımız son aşk olsun.