Redifin Benim Şiiri - Dilara Yıldırım

Şimdi bir Istanbul birikmiştir senin cam kesiği gözlerinde...
Boşalmıştır yüreğinin zembereği.
Vakit daralmıştır,
Ve heyula beyninin ücralarının kemirgenidir artık...
Bir alt satırdaki redifindir ölüm...
Kifayet yoksunudur günbatımı.
Tahayyülün mümkünlüğü kırılmıştır ellerinde.
Sızan kan parmak uçlarına ulaştığında,
Ve gözlerin acıya inat aralandığında,
Gördüğün surettir benimki.
Susmak ne haddime...
Senin düş yangınlarına kıvılcımlar saçacak sözler biriktiriyorum heybemde.
Heyhat, kendi küllerimden kesiliyor nefesim...
Kendi gergefimize kısılıp kalmış meserretleriyiz birbirimizin...
Kan kaybımız yok.
Benden akan sana, senden akan bana sızıyor sinsice...
Bu yüzden senleşiyorum ve bu yüzden ben oluyorsun her dokunuşumda.
Aynı denizde buluşan iki ırmağın kaosu değil,
İki denizin birleştiği tek bir ırmağın çoşkusu bizim damarlarımızı titreten...
Azalmıyoruz...
Sergüzeşt çağırıyor çığlık çığlığa,
Koşar adım Istanbullaşıyoruz...