Redif Şiiri - Mehmet Gıyasi Aydemir

benim de bıyıklarım vardı gör
benim de sakallarım...

-I-

iz verdim gör diye nasıl gümüşlendiğini
diz vurdum sez diye
yüz sürdüm secdene
sütün ne kadar beyazdı
göz de süzecektim
gecenin kirpikleri yoktu
-yapma redif yoktu işte-
hem o’nun yerine ağlamam için
kirpiğe ihtiyacım da yoktu ki!

-II-

tanrının kalemleri ömür biçmiş
dallarıma iliştirdiğin yapraklar döküldü bir bir
tedavülden kalktı değerli diyerek sakladığım her şey
gönül kumbaramda ne aşklar kalp oldu
kucağına attığım mitilin fitili tutuştu
asıl yangının fili fiiliyle sürü halinde
-bir sen bilirdin sadakatin kadrini-

-III-

düşüyorum redif
dağlar gibi geleceğimizin en yücesinde senin oturduğun yerden
çığ gibi büyüye büyüye çaresizliğe büyülenerek düşüyorum
hiç elimde değil
sessizliğe
sensizliğe
bağışla.. densizliğe hatta
ama illa ruhsuzluğa ve bedensizliğe redif
boynu bükük bir lâle gibi
savrulmuş bir çiçekteki tek damla jale gibi
en kötüsü fesat karıştırılmış ihale gibi
hukuksuz zindanlara düşüyorum

-IV-

hiç kimse diğeri için iyi şeyler söylemiyor
yorumlar yoruyor anlatılar taraflı redif
riyayı sorma.. yüreğimin mangalında
kor..kor..korlaşıyor maskeler
bir yarıştır gidiyor en çok ben severdim diye
bilmiyorlar ki tek ve en büyük aşkımı
en çok seni tekrarladığımı bilmiyorlar!

-V-

ne desem nafile redif
hali pür melalimiz helâlinden belalı
yenilgi kaçınılmaz
varsın olsun..kabulümdür
hem sen demez miydin
“ölüm tanrıya kavuşmaksa
ve yalnızlık tanrıya mahsussa
bütün büyük yalnızlıklar ölümdür”

ya da bütün ölümler redif
bütün ölümler büyük yalnızlık!