Reddiye Şiiri - Ömer Burçin Özkişi

Tinsel intiharlar çağındayız
Kimi asıyor geçmişini
Ve kesiyor kimi
Bugünden geleceğe büyüyen çocuğun bileklerini
Oysa ne geçmişin hayaletleri
Ne yarılan damardan süzülen kan
Dehşete düşürebilir an’da kalmakta direnenleri
O an ki geçmişle geleceğin birleştiği köprüdür
Çeliktendir aldığı suyu unutmayan

Tinsel kuraklık çağındayız
Süslü tümcelerden damlayan zehir
Uyuşturuyor en uyanık olduğunu düşündüklerimizi
Direnenle teslim olanı “insanlık”ta birleştirmek
İnsanlık adına utanç vesilesi
Oysa yıkılabilir insan
Ve çözülebilir en sıkı yerinden
Sebepler çeşitli
Acı sınırsızdır çoğu zaman
Biliyorum
astım geçmişimi
geçmiş zaman...
Ve kestim damarlarımı hınçla
Fakat insanlık insanların toplamı değil
Tikeli tümele eşitleyen felsefi sefalet
Kurutuyor sol memenin altındaki cevheri

Yabancılaşma çağındayız
Ve fakat
Çöpe atılacağı bir çağ meta fetişizminin
Hep kaybedecek değiliz ya
Yıkılacak elbet saraylar
Mızıka sesleriyle uyanacağız sabaha
Ve sabah memeleri süt dolu bir ana
Emzirecek hepimizi doya doka
Celladın ilmeğini kesip atacak militanlar
Ve damarlarımızda ilk aşkın heyecanıyla akacak kan
Bahar gelecek dünyaya
İnan!
Sonsuz bir bahar
Anlayacağız hiç yaşamamışız bugüne kadar
Cemre dedikleri gerçekten düşecek toprağa
Ve toprak
İşgal edilmiş her santimiyle özgürleşecek
Kürdistan’dan Filistin’e kadar...