İlk baharının son günlerini yaşarken 1982 senesi Balıkesir’den Trakya topraklarına göç etmiş, benden önce beş kişi olan EFE ailesinin altıncı ferdi olarak ve son evladı olarak dünyaya gelmişim. Anlattıklarına göre evde bayram havası yaşanmış, dünyalar tatlısı üç abladan sonra erkek çocuğu katılmasından dolayı aileye.
Unutamadığım onlarca güzel anısı olan çok güzel bir çocukluk geçirdim. İçine kapanık ve bir o kadar utangaç olarak girdiğim ergenlik yıllarımı biraz sıkıntılı atlattım. Bu yıllar bittiğinde şiir ve edebiyat sevgim ile sivilce ...
Alacaksın toprağı sıkacaksın avcunda
Yalın ayak düşeceksin yollara basacaksın taşlara
Yarılacak ayakların, çatlayacak ellerin
Gözlerinde bir kaç damla hüzün, arkada sevdiklerin
Güneş yakacak tenini, kavuracak içini
Gençliğimin çocukluk yıllarıydı...
Saatlerce ağlar, yalvarırdım anama,
Üç numara kestirmemek için saçlarımı
Bir de erkeğiz ya sakalımız bıyığımız vardı
Yanaklarda ve dudakla burun arasında
Güneş rengi tüylerden
Ben her sabah kıyıları gezerim
Uçan martıları denizi seyrederim
Vapurlar karşıdan karşıya yolcu taşırlar
Martılar dalıp çıkar
Çocuklar ise sahilde koşuşup dururlar
Bugün o günlerden biri değil ki dostum!
Bugün mutluluk çalmayacak kapımızı kırarcasına
Huzur, acemi bahar kelebeği gibi konmayacak omzumuza
Çocuklar bakmayacak yüzümüze gülümseyen gözlerle
Arkamızdan hüzünlenerek bir tas su serpende olmayacak
Biz yalnız geldik buralara kadar dostum
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!