Recep Amca Şiiri - Erdoğan Ergin

Sırtında beyaz göyneği
Gri yeleği ve çakısı ile
Gözümün önünde durur ihtiyar hali
Tepenin sırtına yaslanmış
Ağaçtan değneği
Yırtık kara lastikleri ile
Haftadan haftaya Çarşamba günleri
Pazardan getirdiği sebzesi-eti
Muhtaç etmezdi ele-güne bizi

Onca geçen vakit oldu
Yolculuk olduğundan beri ebediyete
Görmemiştim dedem gibi birini
Yokluğa yok demeyen
Varlığı ayıp gören
Bir elinin verdiğini
Diğer elinden gizleyen
Kuru yufka ekmeğini ayrana aş edip
Çayırdan topladığı kuzu kulaklarından akşam sofrası kuran
Bostanda yağmurdan başka su görmeyen cılız fasulyeleri ile
Ellerini açıp çokça şükreden
“Devlet” denildiğinde “var olsun” diyen
Vatan dendiğinde toprağını öpen
Görmemiştim ki ben dedem gibisini

Çok sonra
Yırtık lastikleriyle
Evladını toprağa veren
Dedemin vefat ettiği seneki yaşlarında
Belli ki daha önce hiç oturmadığı bir sandalyeye oturmuş
Pantolonun paçaları çoraplarına sokulmuş
Yırtık kara lastikleriyle
Acısını bedenine, evladını toprağa gönmüş
O adam
Recep Amca
Dedem gibi dedi
“devlet” dediler
“var olsun” dedi
Ne güzel dedi
Biriktirmemişti ki kin içinde
Ne güzel dedi
“şükür” dedi
Yokluğa yok demedi
O büyük imtihanın içinde
Evlatla sınanmışken bile
“şükür” dedi

Oysa milletim bölünmüş tam ortadan ikiye
Kimi kara lastiğin deliğinden buldu kendine bir yol
Kimi de tam oradan örttü kötülüğünü
Oysa ne demişti Recep Amca
“Devlet” denildi
“Şükür” dedi