Reçel Kavanozları Şiiri - Serkan Ökçe

Aklıma reçel kavanozların geldi
Kapağını hep bana açtırırdın
Artık açmıyorum reçel kavanozlarının kapağını
Resimler çiziyorum
Ulu orta serpiştirdiğim boyalarla
Dürüstsüz, yamuk
Çırpı bacaklı, asık suratlı
Çiziyorum işte düşündükçe seni daha bir kötü

Endişelenmiyorum en azından
Gecenin bir yarısı guguklu saatimin
Başını yolup atıyorum
En sevdiğin halıları serdim
Onları kirletiyor, üstüne basıyorum
Yanaklarımda kızarıklık, ellerimde çamur
Yüzüm de o mağrur bakış,
O asi tavrım üstümde
Görsen bir nasıl dile gelmiş
Bağıracak şimdi bana gardırop
Reçelleri kavanozların postallarıma dökülmüş

Okuduğum her kitabın
Kahramanı olmak istiyorum
Köprüler yıkıyorum
Ülkeleri ateşe veriyorum
Kendimi iskeleye bağlıyorum bir vapur gibi
Bütün pencereleri açıyorum
Sıyırıp perdelerinden
Yetmiyor, dışarı çıkıyorum
Yetmiyor derin derin nefes çekiyorum
Yürüyorum, koşuyorum…
Dökülüyor kaldırım taşları
Sonradan hep yere düşüyor
Kaldırıp bana bakanların başları

Birkaç sokak geçiyorum
Bana alışmış bu mahalleden çıkıp
Çıkıp bu şehirden
Öldürüp cansız mankenlerini vitrinlerin
Kendimi deniz kenarına atıyorum
Bende pahalı düşler kurmak
Terk edip gitmek istiyorum
Üzgünüm, buraya kadar…
Artık reçel kavanozlarının kapağını açmıyorum