Rebabı Nağme Şiiri - Önder Karaçay

Ar gibi yürü hayatta,
Cenaze gibi kimseye yük olma,
Kendi yükünü kendine yükle
Cebri sakın kimseye dayatma.

Sapsarı yüzlere, kupkuru dudaklara sor,
Hayatın yükünü, aşkın yükünü bilmiyorsan,
Bilen bulamıyorsan, o yükü taşıyan gecelere sor.

Gönülden dile ne dilersen,
Dilden de gönle bir yol var istersen
Aşkla yaşa hayatını ki ölmeyesin,
Aşkla öl ki adınla diri kalasın

Mayanda ki sevgiyi arıtmaya bak,
İnsan ruhu ve bedeni kovan gibidir,
Kovandaki balı bul karanlığa mumu yak
Bütün madenler kendindedir kalma ırak.

Ayağını bastığın yerin toprağı da ol,
Mağrurlanma hiç hayatında,
Başkalarının gözünde yüksekte kalmak istiyorsan,
Başkalarıyla aşağıda birlikte ol..

Bulutlar toprağı nasıl özenli suluyorsa,
Elinde rebabı, ağzında sözleriyle güzel insanlar,
Gönülleri sulayarak aşkın yolunu buluyorsa,
Sende hayatında o yolu bulmaya bak

Gökyüzü kavuşmak için bir umuttur,
O da masmavi bir buluttur,
Gel artık gel daha fazla bekletme,
Bu hasreti bana unuttur.

Gündüzde yıldızlar var gökyüzünde,
Halde göze görünmezler,
Güneşin aydınlığını bastıran bir ışık daha yok dünyada,
Her insanın ışığı kendi gözleridir yüzünde

Benliğin kötülüğünü bilirsen,
O kötülüğü ancak biz olarak silebilirsin

Edep inançlı bir yüreğin temiz süsüdür,
Ahlaktan yoksun kalmış bir gönül,
Şeytana uyarak harap olmuş şer yuvasıdır.

Güzel ahlak ruhun güzelliğidir,
Ölmez bir ruh ölümsüzlüğün ta kendisidir.

Önder Karaçay