Tren rayları getirdi bizi
Paslı ve otlarla sarılı raylar.
Güneş çıktı anne
Bizide andı bugun
İlk kez bir aydan beri
Yıkandık günün alnında.
Kah hasretti adı yeşil
Kah umuttu kızıl
Şafak gibi.
Kah ışıl ışıl iki raydı
Metal ıslıklarıyla
Sılaya uzanan.
Dilsizliğimiz daha ağırdı
Sırtmızdaki kömurden
Ve köylerden gelip
Madenlere indiğimizde
Her kazmayı
Yoksulluğa indirdik
Kapkara suratlarımızda
Eski gülüşlerimizi
Boşuna aradılar
Ama bugün dindi yağmur
Ve güneş güldü bize
Bizim yerimizede...
Kayıt Tarihi : 27.6.2006 01:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Koylerinden ilk kez cikip yabanci ulkelere gelen ve geldikleri ulkede dilsizlikleri yuzunden cileler ceken maden iscilerine...Koylerindeki ailerini yoksulluktan kurtarmak icin dustukleri isiltili raylardan sonra hemen madenin karanlikta kalan pasli raylarina inisleri ve gunessilikle gecen yillarin sonundaki guzellesen isiltili gunleri...
TÜM YORUMLAR (1)