zarının kaç geldiğini görecek kadar yaşayamadı zavallı aklım. onu bir köprünün tam ortasından yıka yıka yıktılar. derler ki, o köprünün altında dizlerinin üzerine çöktürüp sıkmış alnına merhamet. kurşunu fikrinden dövülmüş, barutu imanından yakılmış, ölürken tam bir şey söyleyecek olmuş... sır diyorlar, ben de ravinin yalancısıyım.
cenazesini ertesi günün ortasında göğe doğru kaldırdılar. bazıları şarap içti, bazıları zemzem, bazıları sade su... raviyle orada kendi aklımın cenazesinde tanıştım. beni yalancım olur musun diye öptü kulaklarımdan. dilim kelimelerle dönmeye başladı.
dışarıda dört mevsim kar yağıyor, ben artık anlamayı bıraktım. içeride, cehennemden aşırdığım odunlardan bir cennet yakıyorum ki sormayın. raviyi mi? yo hayır, onu kimse öldürmedi. bana kalırsa felek onu bu diyarda hiç güldürmedi.
bir kere insan sevecek olmuştum, ravi bana bir hançer getirdi. ne ile bilenmiş diye sordum, ihanetten dedi sırtını gerdire gerdire. o sıra ufak bir tartışma yaşadık. çünkü benim sırtım nihayetten dövülmüş bıçaklara saplıdır. tersinden açan bir çiçek tarlası gibi her gün yeniden yırtar damarlarımı. ki kalbi atsın içindir insandaki hainlik. ama raviye hain demezdim komiserim, ekmeğin peşinde koşturan adam önce açlıkla suçlanır.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta