Rasül Ve Gül (sav) Şiiri - Rukıye Acar Genç

İnsanların insan aramadığı bir yerde açan kırmızı bir gül olmak isterdim
. En utangaç halimle ziyaretçilerimi karşılar ve kokumu salmaktan büyük bir zevk duyardım,.
Koklandıkladıkça O hatırlandığı için...

Bazen ağlardım,bana bakıp O'nu hatırlayınca,ayrılık gözyaşlarıyla yapraklarımı okşayan bir garib ile...

Gül olsaydım,hayamdan boynu bükük açardım.Utanırdım ismim O güneşin pervane olduğu Zatın mübarek ismi yanında zikredildikçe...

Elini koyup sevgi menbaı kalbine, diz çökmüş, gözlerinde inci taneleri,
'ey gül kokulu Ahmed'im (sav) seni sevenlerin ve sevmeyenlerin sayısınca selam sana olsun'
dendikçe mutluluktan bin tomurcuk verirdim...

Her sabah ve akşam şükre dururdum,bana onun kokusunu bahşettiği için...

Gül olmadım ama güle aşık oldum.Kokusuna ihtiram,kokusuna hürmet...

Ey gül! şairlere ilham,divanlara bahis,aşıklara rumuz,bülbüllere sevda oldun. Çünkü sende O'ndan iz, O'ndan esen meltem var. Biliyorum sen dahi kokuna aşık oldun.

Herkes gibi sende O'na aşık oldun...

03.05.1998
kumrulu