Raspacının Günlüğü Şiiri - Kemal Köksal

Sabah uyanırsın uykudan,
Uyumamış gibi yorgun argın,
Kalkarsın yataktan;
Sayıklaya, sayıklaya yıkarsın elini, yüzünü,
Geveliye geveliye ekmeği,
Yudumlarsın çayını
Varsa biraz peynir,
Birkaç zeytin şükür edersin.

Kapıyı nasıl açtığını bilmezsin,
Yalpalıya, yalpalıya yola düşersin,
Bin bir düşle, umutla
Dalmışsın yine uykuya
Zaten uyunacağın yoktu ya
Dalgınca gelmiştirsin gemiye
İrkilirsin birden bağırtıyla…
Ya şiş göbekli patron,
Ya da kaptan.
Canı cehenneme her kimse!
Eser, yağar, atar fırçayı
“Daha vakit var abi.” Dersin.
Hâldan dertten anlamaz,
Evde sözü geçmez.
Sırtımıza binmişler bir kere
Atması da kolay değil; indirmesi de.
Her gün yenilenir dertlerin
Dert, dert üstüne
Açlığını susuzluğunu kimse bilmez.
“Çabuk giyin tulumunu.”
Emir demiri keser.
Alırsın tulumu, hırslı hırslı giyersin.
Ha çekiç, ha raspa
Vur ha vur…

Kızgın güneş;
Vakit nakit, şiş göbeğe
Kendi çekilir gölgeye
Çat pat kan ter içinde,
Kâh çekiçle, kâh raspayla, kâh roleyle,
Çalışırsın gemide
Yağmur yağış yaz-kış bilinmez
Saat zaman belli değil.
Şiş göbeğin taş yüreğine,
Ne vakit derse; “Paydos! ” edersin.
Su varsa yıkanırsın,
Yoksa ne bulursan
Mazot mu? tiner mi?
Onunla silinirsin.
Bin bir çile ile geçer günün
Gündelikçisin, öyle ya
Ya para! Canım; gündelikçisin.
Alt tarafı raspacısın
Koskoca armatör hakkınımı yiyecek
Emekçisin emeğini alırsın.
Haydi, bu gün git yarın gel.
Ağzını bir aç
Sıkar biraz.
Hemen simit vilsonu çeker.
Çoluk çocuk sevdiklerin
Gelir gözünün önüne
Kırılır elin kolun
Belanın en iyisine tüh dersin
Git gel para alacağım… Hım.
Yürürsün caddeler boyu çarşı, pazar kurulmuş…
Sebze, meyve, giyim, kuşam
Çocukların hayal mayal olur gözünde
Ceplerin bomboş
Kahredersin bir daha
Şu anasını sattığımın dünyasına
Hırçınlaşırsın, katılaşırsın,
Gerisi aynı türkünün aynı nakaratı
Nakaratları hep onlar söyletmez.
Gün olur devran döner,
Kurulur meydan;
İşte gözüm o zaman
Seyir eyle dünyayı