Rasathanemden-I Şiiri - Hasan Karahisar

Yol kenarında bir bankta oturdum,
Kendime bir rasathane kurdum,
Elimde ne kâğıt var ne kalem,
İnanın bulsam fazlasını yazacaktım,
Aklımda kalanları dostlarımla paylaştım.

Sokakta bir yosma,
Köle ama yok boynunda tasma,
Özgür dolaşıyor haspa,
Şehveti ruhuna olmuş raspa.
Yüzünden okunan tek şey yosma.

Giyinmekten utandığı her halinden belli,
Ritim sazla raks eden rakkase edasında.
Kırıtan bir yürüyüşle kalçalar bir sağda bir solda.

Abartılı allık, ruj ve rimel.
Bakıyor arkasından hep el.
Ön dişlerinde çiğnediği,
Dudaklarının ucunda şişirdiği sakızı,
Arkasından klakson çalarak geçen
Arabalara işveli.
Sanki dikiz aynasında gözleri.

Durdu yanı başında bir araba;
İçinde pos bıyıklı birkaç maganda,
Kırık bir şiveyle:
“Buyurmazsın Madam! ”

Aldılar arabada boş bıraktıkları yere,
Derken muhabbet başladı bile:
Şuh kahkahalar; kırk yıllık dostlarda yoktur bile.
Bu kirlilikten kurtulsun istedim gözlerim;
“Yeter ki çekin gidin! ” – kendi kendime- dedim.
Bilmem ki bunu sizlere anlatmakla
İyi mi yoksa kötü mü ettim.

İstanbul, 10.07.2006