Ranya Şiiri - Mustafa Arslan Tari

burnunda bir hızma belinde gümüş kemeri
gece gibi siyah saçların ve ceylan gözlerin vardı
yüreğimin ırmağına yansıyan en güzel görüntüsün
güzelliğin yüreğimin alevlerinde bir ışıltıdır

belki sesime yansımıştır sana olan yetimliliğim
hüznüm yokluğundan doğmuştur yüreğime
yüreğimde hüzne boğan ırmağın kıyılarında
dağ taş böcek ve tüm yaratıklar kimsesiz

sırtını bir ağaca vermiş gözlerim uzakta seni arar
hani yakılan ağıtlarda sen hep gelirdin ya pınar başına
usulca yaklaşıp otururdun gözlerimde
bitmesini hiç istemezdik şarkılarımızın

aşktan sevdadan alevlenirdi tenlerimiz
bir ilkbahar yeli gibi gezdirirdin ellerini saçlarımda
ve sonra utangaç bir korkaklık kondururdu avuçlarımıza
bizi kahreden ahlar çekerdik cesaretle

sen bir sevdaydın yüreğimin toprağında
öyle bir sevda ki yokluğunda toprağı utanan
zehirli yılandı aramızda uçurumlar boyu uzanan
kahpelikti belki de birbirimizi yetim kılan

hani pınarlar başında ezgiler ağlatıyordum ya
sen ağlatılan ezgiler de feryat u figan olurdun
ve biz şimdi anlıyoruz ki
bir düşmanlıktı aramızda ekilen tohumlar