Rantiye düşü olmayan çabalar

yazmalıyım diyorum,
biraz; şair kendinibeğenmişliği yapıp
bencilce davranarak,
en güzelini ben yazmalıyım diyorum.
şair bencilliği şartmıdır,
en güzel söylem diline
sahip olabilmek için,
bilmiyorum ama;
bildiğim tek şey şairin
bencilliğide temizdir,
cıvıl cıvıl çocuk çoşkusudur,
içeriğinde karşı tarafı
karalama yoktur.
sadece en güzeli bulmak
ve meydana getirebilmek
ve ortaya koyabilmek çabasıdır.
bu çaba başka çabadır;
başkalarının itinayla uyguladığı
el yordamı maharet yüklü,
ve sonunda rantiye düşü yatan
çabalar değildir elbet bunlar.
sardunya çiçekleriyle konuşmak,
kuşların kanatlarına beceri yükleyip
postacı kılığına sokmak,
bir köpeğin nasılda şımardığını,
kuyruk salladığını anlatabilmek.
tarlalarda çalışan kadınlarımızın
omurga ağrılarını,
ve delikanlıların sevda türkülerini
anlatabilmek.
bir kaynağın başında
yılanın su içişini korkuyla gözleyip,
o uzaklaşınça toprak testisini
buz gibi suyla dolduran,
hayvan güdücüsü
küçük çocuğuda unutmadan,
bu işe devam etmek.
osmanlının küllerinden doğan
bir ülkenin,
çilekeş
ve ağır işçi karasaban çekicisi
kocaman boynuzlu
sarı oğlanlarınıda söyleyip,
içgüdüsüyle hareket eden
bu yorgun hayvanların,
bu doğmada ve kalkınmada
en büyük pay sahibi olduklarına
vurgu yapmak.
yıllardan beri altına kaçıran
bir sütninenin geçmişini öğrenivermek,
ve gençliğinde,
ve hamileyken,
öküz arabasında doktora götürülürken,
diz boyu çukur yollarda,
bebesinin öldüğünü sarsıntılardan,
bu hastalığında o acı yaşantının
mühürü olduğunu anlatabilmek.
ve yemek menüsünün ne olduğunu
bilmeyen insanların,
günde üç öğün,dört öğün
ve belkide beş öğün,
tarhana çorbasıyla besendiklerini,
şehre geldiklerinde,
karşılaştıkları yemek kültürüyle
hayatın sadece bu çorbadan
ibaret olmadığını anlayıp,
şaşkınlıklarının fotoğrafını anlatabilmek.
yılda bir et yemeyi,
bir yaşlı ninenin dünyayı
bir köyden ibaret sanması
derecesindeki kadar doğal
bir biçimde kabullenilmesini
anlatabilmek.
yavrusu yediği yonca otunun
azotundan ölen bir süt ineğinin,
nasıl ağlayarak otlaklardan
evine doğru koştuğunu,
yavrusunun ölümüne inanmadığından
toprağı koklayarak onu aradığını,
ve aslında bu hayvanın
toprak koklama yeteneği olmasada,
kendinin farkında olmadığı bir zamanda,
yavrusunun kanının toprağa akıtıldığını;
görmesede hissettiğnden dolayı,
yerküreyi yarıp içine girmeye çalışmasını ve,
günlerce,
çilekeş dervişler gibi
kendini yemden ve sudan
uzak tutmasını anlatabilmek.
ve satıldığında köy cambazlarına,
küçük bir çocuğun rızasıyla
nakliye aracına
ancak binmeyi kabullenebildiğini
anlatabilmek.
ve akabinde de
çocuğun günlerce sürecek
bir ıstırap seli içerisinde
pişmanlıklarla yüklü bir şekilde;
'ah elim kırılsaydı da
onu yemliğinden söküp,
cambazın nakliye kamyonuna
sevkine aracı olmasaydım'dediğini.
nasıl pişmanlık duyduğunu anlatabilmek.
ülkenin doğusundan gelip
batısına yerleşmiş
kan davasından kaçmış,
adı cemal olan bir çobanın
bir kavgada
hiç tanımadığı bu insanlar tarafından
korunmasının sıcaklığını,
ve milletimizin hamurunun,
aslında hep aynı olduğunu,
ve kan davalıları geldiğinde,
bir köyün nasıl
ona sahip çıktığını,
onun canını koruma altına aldıklarını
ancak gözyaşlarıyla anlatabilmek.
ve aklıma gelen bu tür şeyleri
anlatabilmek çabasının,
nasıl farklı bir çaba olduğunu,
illede benim anlatmayı istememin
aslında tatlı bir bencillik olduğunu;
ama,
diğerlerininde anlatabilecekleri
güzel şeylerdende,hüzünle karışık
alabildiğine gurur duyacağımı,
hüznümün sadece; onların söylediklerini,
ben niye daha önce düşünemedimden
ibaret olduğunu anlatabilmek,
ve bu çabalarımızın
farklı çabalar olduğunu,
başkalarının itinayla uyguladığı
el yordamı maharet yüklü,
ve sonunda rantiye düşü yatan
çabalara benzemediğini,
anlatabilmek insanlarımıza.