Bir damla mutluluktu insanoğlunun ihtiyacı,
Sonra bir avuç buğday karın tokluğu için,
Öyle fazlasına falan da ihtiyaç yoktu,
Yazın buğday, kışın av...
Doğa da cömertti hani,
İnsan doğanın parçasıydı çünkü,
Doğa insanın değil!
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta