Rant-Para-Kapital Şiiri - Özhan Erdem

Bir damla mutluluktu insanoğlunun ihtiyacı,
Sonra bir avuç buğday karın tokluğu için,
Öyle fazlasına falan da ihtiyaç yoktu,
Yazın buğday, kışın av...
Doğa da cömertti hani,
İnsan doğanın parçasıydı çünkü,
Doğa insanın değil!
Rant yoktu, para yoktu, kapital yok,
Arabalar yoktu mesela,
Petrol savaşları yoktu;
Teker üstünde bir yere gitmek için!
Bu tekeri, bu çarkı döndürmek için...
Cepler bozuk paralardan ötürü delinmiyordu,
Ve insanlar o parayı almak için eğilmiyordu!
Cep de yoktu aslına bakarsan, kese de...
Avuç açılmıyor, yalakalık yapılmıyor,
Bükülmüyordu boyunlar!
Köle olmuyordu kul kula,
Kul olmuyordu paraya pula!
İnsanlar zulüm görmüyor, insanlar zulmetmiyordu,
Herkes kendi halinde kendi derdindeydi rant yokken,
Sıcacık insanlıklar vardı buz gibi mağaralarda,
Şimdi buz gibi insanlar en lüks villalarda!
Koltuklar yoktu sevdasına düşülecek, makamlar yoktu,
Bencillik değil, benlik vardı, şuur, saygı ve sevgi,
Bir damla mutluluktu insanoğlunun ihtiyacı,
Bilinmezdi insanlıktan çıkmak, yoktu böyle bir hicran!
Henüz satıya çıkarılmamıştı insanı insan yapan vicdan!