Ramis Usta Şiiri - Naime Özeren

Haram bir lokma girmemişti evine en zor günlerinde bile.
Huriler,melekler geçse yanından
Göz ucuyla bile bakmamıştı bir defa.
Fazla lüks aramazdı öyle.
Ne hanlar, ne hamamlar,
Ne katlar,ne yatlar, ne atlar.
Demiş ya derviş:”bir lokma, bir hırka”
Yeterdi O’na da batan güne karşı,
Bir dublecik, iki köftecikle sefa.
“Kim ne götürmüş ki? ” derdi öbür tarafa.
Verirdi elindekini,avcundakini,
Hatta bazen de ağzındakini.
Zaten neyi vardı ki garibin?
Zengin gönlünden başka.
Az olsun,temiz olsun,onun olsun,
Yeter ki çocukları yanında olsun.
Ama attırmayagörsünler kafasının tasını,
Başlardı geçmişlerinden tatlı tatlı.
İnce ruhunda fırtınalar kopardı
Türk sanat müziğinin derin nağmeleriyle.
Belki Selanik’te kalan çocukluğuna,
Belki gençlik yıllarının gözleri ahusuna,
Belki de hiç yaşamadığı gençliğine dalardı.
Buğulanırdı o güzel mavi- yeşil gözleri.
Cümbüşün tellerinde gezinirken zarif parmakları,
Dağıtmaya çalışırdı bitmeyen efkarını.
Bir sabah kontrole gittiler Samsun’a güle oynaya,
Kilometre taşları o gün tamamlanmıştı besbelli.
Çekmeden,çektirmeden kaybolup gitti.
Dönüşte seslendi yarım asırlık hayat arkadaşı:
Komşular gelin, yardım edin amcanıza!
Ayaklı götürdüm de, ayaksız getirdim baksanıza.
Hiç ayrılmaz mısınız? diyordunuz siz.
Meğer ayrılık çok yakınmış ya…