Ramazan Teker Şiirleri - Şair Ramazan Teker

Bütün isyanım;
Nuh’un aşk acısı çekmesi üzerine.
Kavmini terk eden peygambere,
Sevdaya yanmayan suya
Ve Turist Ömer’e.
Küçüklüğümü fırsat bilip, arkamdan ölmüştü bir kere.

Ben büyüdüğümde yedi yaşındaydım.
Saçlarım beyazdı
Annem yoktu.
Sen de yoktun
Başucumda bir çift baba gözü,
Ve boyası çoktan dökülmüş dört duvar.

Güldüğün yerde muhtemel mezarlar kazılır
Aynı anda kaç devlet kahrolsa
Düze çıkar İslam coğrafyası, bilmem.
Kaç kere haykırsak kapı önlerinden;
Allahu Ekber!
Yakalayacağız avrupayı ense köklerinden.

Bir duman sigarayla geçmeyecek acılar,
Geçse bilirdim çok yaktım üst üste.
Aradığın şiir bu değil, içinde acı var.
Ben Yusuf değilim, bu kuyu karanlık.

Bu şiire gözlerini sığdırsam sevgilim,

İki kolun aynı anda saramadığı kadar uzak,
Bir adımda varamadığın yer kadar,
Tek hamlede dokunmadığın şey kadar,
Ve dünyanın en uzak mesafesidir bu.
Birbirimizi göremediğimiz her yer gurbettir.
Şimdi bana bir göç gerekir,

Tutulmayan işlere tutunmaya çalışan insanlar,
Ve her şey başlı başına fiyasko.
Tiyatro hayattan daha gerçekçi,
Sustukların bile yalan bazen,
Unuttukların zaten hiç yaşamadıkların.
Sıçrayıp uyandığın rüyaları görmek için geri yatıyorsun itiraf et.

Saat 04.30
Seni tanımıyorum.
Gözlerinden başka hiçbir yerini bilmiyorum mesela.
Sırılsıklam yağmurun altında,
Kafası bozuk bir denizin önündeyim.
Adın, beynimin ücra köşelerinde yalnızca bir sokak ismi.

KANADI KIRIK BANK

İnsanlar beton yığınları seviyor,
Ben seni.
Tut ki ellerimden,
Üç dubleden önce sana geldim.

sana yalanlar söyledim
kırlardan bahsettim, kuşlardan,
dili yarasına yapışık kalbimden
en çok kalbimden bahsederken yalandı
sen de en çok kalbime inanmıştın
çocukluğu mutlu masallar anlatırken

Her aşk ‘oraya’ götürmez derdi babam,
Oranın neresi olduğu merakımdan çatlayacağım.
Usta; sen bana bir monte karlo ver
En geniz yakanından.
Bir de Sharlock Holmes zekasından.