Ramazan Şiiri - Yılmaz Öztürk

Ruhumun zincirle bağlandığı bir akşam
Yalnızlıkla boğuşan bedenim toz duman
Birileri ağlarken duygular olmuş kan revan
İnsanın terbiyecisi Allah katında Ramazan

Sevgi iftarını beklerken ağlayan gözler
Bir yudum suya hasret kurumuş güller
El ver uzanan ele somurtmasın yüzler
Şehri Ramazan'nda sevinsin yetimler

Semaya yükselirken duamız olsun aşk
Şiirler yazan şairler mest-ile olur meşk
Sözüm ona herkes emre ağlarken üveyk
Ramazan'ı seven cana yeter bir kuru ekmek

Tebessüm bedeninin zekatıdır her çağda
Anlatırsında derdini kibirle arkadaş olana
Bencilin yıkılsın kalesi açmasın çiçeği bahara
Yılmaz sözün kısası makbul kendini tanıyana