Ramak Kaldı Şiiri - Osman Bulut

Bak altmışa dayamışsın merdiven,
Yalnız bir basamak kaldı ihtiyar.
Er geç biter hayat denen serüven,
Yolculuğa ramak kaldı ihtiyar.

Çocukluk çok çabuk geçtiğin eşik,
Gençlik sönmeyecek sandığın ışık.
Baksana çevrene; ne kundak, beşik
Ne salıncak, hamak kaldı ihtiyar.

Elli sekiz sene tam bir filimdi,
Aslar, figüranlar say hele kimdi?
Hayat hepten oyun, önünde şimdi
Bir tek çelik çomak kaldı ihtiyar.

Yirmi yıl okulda aldın soluğu,
Otuz yıl büyüttün çoluk çocuğu.
Çek altına artık yaylı koltuğu,
Geriye yaşamak kaldı ihtiyar.

Göl sanıp atıldın gördün ki serap,
Düşten uyandırdı bir avuç türap.
Onlar da kurursa ahvalin harap,
İki coşkun ırmak kaldı ihtiyar.

Çok çorap örsen de kendi başına,
Sağ salim eriştin bak bu yaşına.
Şu saatten sonra korkma boşuna,
Ne şiş, ne de yumak kaldı ihtiyar.

Elinde bir kâğıt, bir kalem hâlen
Yetmez mi düşe dal, hayale belen.
Usta oldu elinden bir iş gelen,
Diğerleri yamak kaldı ihtiyar.

Tatlı sözdür dedin kalbin katığı,
Zannetmem yeşertsin kuru kütüğü!
Biliyorum aklında hep tetiği,
İndiren o parmak kaldı ihtiyar.

Az çok güldün bayramlarda, düğünde
Ağladın acılı, karalı günde.
Mazi diye bir şey yoksa gözünde,
Elinde bir çakmak kaldı ihtiyar.

Dese de yeğenler; “köye dön dayı”
Bulamazsın büyüdüğün odayı,
Dövemezsin iki avuç buğdayı,
Ne soku, ne tokmak kaldı ihtiyar

Tek tek göçmüş tanıdığın faniler,
Hisar’da tanımaz seni yeniler.
Dilinde acılı tatlı anılar,
Bir de ekşi sumak kaldı ihtiyar.

Üzümünün çıkmaz aklından adı,
Kimi kökten kesti kimi budadı.
Dökülgenin, hunisinin ne tadı,
Ne sende o damak kaldı ihtiyar.

Fıstık, ceviz, payam say madde madde
Bastık yapılırdı küncülü, sade.
Köyünde ne kırma, ne pekmez, ne de
Kömbe, katmer, kaymak kaldı ihtiyar.

Gâh kedere gark oldun gâh huzura,
“Yazı” var alnında hükümsüz tura.
Ebr-i nisan yine döndü yağmura,
Altında bu ahmak kaldı ihtiyar.
01/04/2022
Bahçelievler/Şirinevler