Ramak Kala Şiiri - Volkan Mollaveisoğlu

Yüzü ilkbaharı hatırlatan kadın,
Nisan yağmurlarına çalan gözlere sahipti.
Kırlangıç yuvasına benzer yanı vardı gamzelerinin,
Kanatlanıp uçacak gibiydi gözbebekleri.

Yakamozları boynuna geçirmiş,
Siyah bir kombinezonu andırıyordu deniz.
Ve şal diye ay'ı almıştı omuzlarına vakit.

Nefsimizi atlatıp, kaçamak bir geceye sığındık.
Nü bakışlara yelken açıp, demir attık arsız düşlere.
Bir sal'la Umman'ın ortasında kalmış gibi,
Çalkalanıp durduk, korsan arzularımızın gölgesinde.

Ramak kala günah'a sarılıp boynuma uyuya kaldı!
Ve Mona Lisa, yüzü ilkbaharı hatırlatan o kadın'ı kıskandı.

Asil duygulara büründüğüm andı,
Uykusunda, kız kulesi edası vardı,
Bakakalmıştım saçlarına,
Bir buğday tarlasında, kollarımı açmış koşuyordum öylesine.

O, üzerine mehtabı örttüğüm kadındı..

Demir almak vakti geldi ve kalktık.
Üşümüş anılarımın pikesi artık,
Yüzü ilkbaharı hatırlatan kadının,
Ardından bıraktığı bir parça lavanta kokusu..