Rakı Şiiri - Erdem Koray Toygar

Beyazı çektim önüme,
Yanına da iki laflık meze...
Ne hayat dedikleri kadar uzun bu gece,
Ne de unut dedikleri kadar kısa...

Bir dubleyle başlar mesele,
İkincide açılır dilin düğmesi...
Üçte eski bir aşk gelir aklına,
Dörtte memleket!

Rakı budur işte;
Sadece içki değil,
Bir iç dökme ayini...
Limon kabuğu değil,
Hayatın tortusudur o bardaktaki.

Bakma öyle şişenin camına,
Orada sen varsın;
Sarhoş halinle en dürüst sen!

Kimi rakıya efkâr katar,
Kimi kahkaha...
Kimi gözyaşıyla içer,
Kimi göz göze...

Ama herkes bilir:
Rakı masası,
Hesap görülmeyen bir dostluk mahkemesidir...

Kadeh tokuştururken “şerefine” değil,
Geçmişine kaldırırsın,
Unutamadıklarına,
Affedemediklerine,
Ama en çok da
"İyi ki hâlâ içebiliyoruz be dostum!" dediğin adamlara...