Rakamla 17 Şiiri - Ahmet Levent Ay

Olunca, yaşın on yedi.
Şüphelerinin cenneti.
Beyninde sessiz bir depremdir.
Dalgınlık, işareti.
Bulanıklaşır peşinden.
Cevapların en neti.
Gafletin, asilce durur.
Düşünmekse, iğreti.

Bir anda yakasın gelir,
Bunca yıllık serveti.
Çorman eder bir problem,
Övündüğün şevketi.
Nedir o beynindeki kurt,
Nedir fikrin illeti?
Koşup da kurtarmalısın,
Ateşten, İbrahim’i.

Anlamazlar, dinlemezler.
Cümle hissin serseri.
Bir sabah yasak ederler,
Şehrolmamış her yeri.
Cesetlere yurt kılmışlar,
Koskocaman evleri.
Bir sen mi soğukta kaldın?
Haydi yak bu külleri.

Metropol hayatlar sarmış,
En uzakta köyleri.
Binlerce ayna kuşatmış,
En karamsar körleri.
Bir günahkâr yazdım sanmış,
Sorgulanmaz sözleri.
Sırma saçtan kurtarsak mı,
Ölmüş gitmiş kelleri?

Belki de bir mecnun yazmış,
Aruzdan şiirleri.
Ahengi nasıl kotarmış?
Çağırmış mı cinleri?
Yalnız bir Cibril getirmiş,
Beşere tüm dinleri.
Peki, nasıl uydurmuşlar,
Yitip gitmez kinleri?

Benim nakletmemle olmaz.
Duymalısın sesleri.
Bakmakla çöl, güle durmaz.
Coşturmalı selleri.
Lafla duvarlar yıkılmaz.
Balyozla girişmeli.
Mısralar da sussun artık.
Şiir de dinlenmeli...