Raiften Madonnasına Mektup

Ah güzel kadınım ah benim Madonnam
Ömrünün baharını yaşamadan göçtün bu dünyadan
Ellerim arıyor ellerini dokunmak istiyor sana
Sana ait olan her bir parçaya

Yokluğunda delirdim
Öldüğün ılık kışın yağmurlu sonbaharında
Cesedine sarıldım ,
Sen tanışmadan kara toprakla

Kollarım zorlanmadı taşırken kuş gibi bedenini
Buz gibi morarmış solgun tenini
Sarmışlar vücuduna beyaz bir çarşaf
Atacaklar üstüne kara bir toprak

Dayananamam dedim yaşayamam sen olmazsan
Gömdüler seni gelmemek üzere korkunç karanlığa,
Şimdi yatıyorum ,koyuyorum kafamı yastığa
Çeviriyorum soğuk tarafını uyuyamıyorum giriyorsun kabuslarıma
İskemle çekiyorum yakıyorum bir dal sigara daha
Yıldızlar adını fısıldıyor sensizlikten delirdiğim bir gece daha

Anımsıyorum ara sıra o istasyonu
Almanyaya indiğim treni yürüdüğüm,evleri
Her bir sokak sen kokuyor,sen kokuyor mısırcılar sen kokuyor bu şehir
Geçiyorum o serginin önünden zincirler vurmuşlar camına
Duruyor orda resmin kıstım gözlerimi baktım içeri
Bir his aldı beni içerledim epey,kesesim geldi seni hayatta tutamayan bu elleri

Beraber gezdiğimiz sokak film izlediğimiz sinema
Gazoz aldığımız bakkal…
Hepsi seni anımsatıyor özletiyor suretini
Yaşamaktan yoruldum artık
Sildim takvimden senin olmadığın saniyeleri