Rahnedar Şiiri - Reyyan Merva Abdülaziz

Gözlerime aşkla bakan Sevgili
yokluğun gam sızdırıyor gecelerime..
tün zamanlardan kalma har
hecelerim..
bir şiire dökülüp giderken içim ,
bir vahada sana ulaşır mı kelimelerim,
yazdıklarım sayfalardan derya olur taşar mı
bilmem...

yavandır , eksiktir, yoktur...
nicedir biliyorum bu yutkunmayı
..

bazen gövdesinden kopmuş dal kıvrımında
bazende bir rüzgara el veren
yaprak kıvamında uzayıp gider karanlık bir vadinin
içinde...
gölgem ayaklarımın altında,
başım gövdemin altında
böyle kendime orantısız kırılmışken...
otağıma gelsen?
yeşil bürüse her-yerime...

içime kırılırken yokluğunun hüznü
gönül bahçemin duvarında asılı yüzün.
döktüğüm damlanın ıslaklığı kurumuş yanağımda
gözlerim silüetini silmeden ıslaklığından..
kavimler kuşansan, kavminle gelsen...

Ah boynuna dudaklarımı
mühür ettiğim...
avuçlarıma kelebekler sürüsü dolduran ellerin
şimdi ’zem’ kavminle kime tufansın..
ellerin hangi ırmağın su taşıyan
kevser’i...

beni kendine mühür eden yar..
sana değicek ateş haziran’ın ötesine
geçmesin..
değmesin tenine fazlası...
kokun Tuba dallarından sarkan sarkaç misali..
gelişin Mutaharra arası zemzem olsun.