Rahmetli Anneme Şiiri - Osman Girgin

SEVİNCİYLE YAŞIYORUM BEN!

Yaşarken neden bilinmez, kıymetin senin?
Yokluğun insana açtığı yara derin.
Senle birlikte geçirdiğimiz günlerin,
Sevinciyle yaşıyorum ben, bu dünyada...

Senin gönlünü almadan yapılan yuva,
Tutmaz ki hiç bir zaman, duvardaki sıva.
Kat duanı, alalım suyu kova kova.
Sevinciyle yaşıyorum ben, bu dünyada...

Varlığını unutmuşum işin peşinde
Dünya aldatıyordu hayatın içinde.
Bakıyorsun yalan hayat kimin hiçinde
Sevinciyle yaşıyorum ben, bu dünyada...

Evlatlarının gelecekteki durumu,
Dünya için yaptığın duaların sonu,
Onların dayandığı en büyük sütunu.
Sevinciyle yaşıyorum ben, bu dünyada.

Bakmışsın dünya hayatının son gününde,
Doyamadan baktığın ışık, gül yüzünde,
Sönmüş bitmiş, kimsesiz kalmışın yeryüzünde.
Sevinciyle yaşıyorum ben, bu dünyada...

Toplasan duyduğum özleminin tümünü,
Değer mi acaba dünyanın bütününü.
Yaşamak duyurmaktır Allah’ın ününü.
Sevinciyle yaşıyorum ben, bu dünyada...

Osmanî